Piet Le Blanc

door Robert van der Kroft.

(Haarlem, 11 april 1952). Tekent sinds 1975 de strip Sjors en Sjimmie en vanaf 1988 Clair voor het weekblad Flair. Medeoprichter van het tijdschrift Zone 5300. Speelde in de band Zorro. www.sjors-en-sjimmie.nl/

Piet de Wit (ROTTERDAM, 26 MEI 1921 – ROTTERDAM, 10 DECEMBER 1996)

‘Je krijg zo’n droge muil van dat saxofoonspelen. Dan ken ik wel piano gaan spelen, maar dan krijg ie weer van die droge vingers.’ Piet de Wit, beter bekend als Piet le Blanc, zat nooit om een statement verlegen. Hij was een van de opvallendste kroegtijgers in het Rotterdam van de laat twintigste eeuw. Maar hij was ook een onderschatte allround musicus. Hij speelde alt- en baritonsax in de orkesten van Boyd Bachman, Joe Andy, The Ramblers en tweede viool in het Amsterdams Philharmonisch Orkest.

Als hij in vorm was, kwam de hele jazzgeschiedenis voorbij. Hij kon a prima vista transponeren. De ambitieloze Piet speelde de ganse avond voor één fles jenever en was een entertainer en aartsschnabbelaar pur sang. Hij wilde de mensen vermaken. Klagen deed hij ook: ‘ik heb mij de pleuris staan te blazen en weet je wat ik krijg.., een zweethand’, of bij gebrek aan een goede versterking: ‘mot ik gvd ook nog zelf galm maken ook.’ Boyd Bachman werd gek van hem. Piet speelde viool. Zaten we op het podium, zei Boyd: ‘jongens, zijn jullie klaar?’ Piet had van die tikken. Zat hij scheef op zijn stoel en maakte rare geluiden. Dan ging het doek open en dan was hij er wèl. Heel eigenaardig. Hij was op tijd, terwijl je een minuut daarvoor dacht dat loopt helemaal fout met die man. Hij was een god van een muzikant.

Piet’s vader speelde accordeon en kocht voor hem een saxofoon. Piet kreeg zijn eerste saxofoonlessen van Jan Oosterhout, die het vijftig jarig jubileum en de 65 ste verjaardag van Piet in het jazzcafé Dizzy zeer geëmotioneerd kwam opluisteren. Piet’s muzikale carrière begon in de harmonie van de koek- en suikerwerkfabriek van C. Jamin in Crooswijk, waar hij werkte aan de anijsoliemachine. Zijn eerste vaste engagement was in 1938 bij de Rotterdamse band The Swing Devils met de trompettisten Henk en Arie Ottevanger, Dick de Geer (trombone), Leo Hooghuis (tenorsax en leider), Piet le Blanc (altsax), Dick Boonstra (piano), Tinus Elzewaard (contrabas) en slagwerker Bas Vaandrager.

Piet werd in 1954 de Nederlandse nummer één baritonsaxofonist in de poll van het jazzmagazine Rhythme. Hij werkte acht jaar voor de Holland Amerika Lijn op de Statendam en de Nieuw Amsterdam. Hij had, naar eigen zeggen, als eerste in Rotterdam een latrelatie met zijn vrouw Lies die ook zijn boekingen deed. Lies woonde tegenover Piet in de Sint Mariastraat

. Eerder woonde hij in de Gouvernestraat of Rue de la Gouveneur, zoals hij die noemde. Op 30 oktober 1994 werd voor hem een gala-avond georganiseerd in het oude Luxor Theater. De fotograaf Carel van Hees maakte in 1994 een documentaire en een boekje over hem getiteld ‘Piet le Blanc, saxman’. Alhoewel hij vaak over geld zeurde had hij ‘liever waardering dan poen’.

Piet overleed in de nacht van 9 op 10 december 1996. Er werd gecollecteerd voor zijn begrafenis. Nog tijdens zijn ziekbed had Lies zijn saxofoon verkocht aan de dierenwinkel De Rimboe aan de Kruiskade om een openstaande rekening te betalen. Kort na zijn overlijden heeft het Historisch Museum Rotterdam Piet’s saxofoon teruggekocht en deze maakt nu deel uit van de collectie. (Bron: o.a. interview Piet Geurdes† d.d. 11 februari 2008)